Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Deinde dolorem quem maximum? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Quae cum essent dicta, discessimus. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sed plane dicit quod intellegit. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Non est igitur voluptas bonum. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Ego vero isti, inquam, permitto.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Magna laus. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.

Primum divisit ineleganter; Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Sed quid sentiat, non videtis. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Qui est in parvis malis.

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Stoici scilicet. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus.

Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Suo genere perveniant ad extremum; Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Eam stabilem appellas.

Tubulo putas dicere? Cave putes quicquam esse verius. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Esse enim, nisi eris, non potes. Laboro autem non sine causa;

Praeclare hoc quidem. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Que Manilium, ab iisque M.